Εστίαση...στο δάσος

...παρά στο δέντρο! Κάθε πρωί αφυπνίζουμε το νου με τους επηρεασμένους τόνους διάθεσης της προηγούμενης νύχτας, συν βεβαρημένες σκέψεις, ως σταθερές, που για μήνες τώρα επιτρέπουμε να μας ταλανίζουν.

Φεύγοντας από την νυχτερινή νάρκη, έρχεσαι αντιμέτωπος με την πρώτη σκέψη: να αποδεσμευτείς το κρεβάτι σου. Για μερικούς είναι ,ευκόλως, εφικτό. Αν καλώς επιτευχθεί η αποστολή αποχωρισμού, ξάφνου επιστρατεύονται σκουριασμένες σκέψεις. 

   
Ο άνθρωπος, ως υποκείμενο, μοιάζει σαν ένα θεόσταλτο ον με σκοπό την εκπλήρωση ενός σχεδίου. Μόνο που ένας στόχος απαιτεί προσήλωση -όχι βάρβαρες σκέψεις- και κυρίως θέλει να θες. 

Ισχυρό κίνητρο; Το πείσμα να ζεις.

Ναι, συμφωνώ, πια, πως οι μέριμνες πολλές μαζί με τις οικονομικές δυσχέρειες, να όμως που πλησιάζει το βράδυ ξανά και το μυαλό τριβελίζεται από ανούσιες κατευθυνόμενες σκέψεις. Σκέψεις που δεν αποκτούν πρακτικό υπόβαθρο, παρά αναβλητικό περιεχόμενο. Συνεπώς, βρισκόμενοι σε μια δασική έκταση, ατενίζουμε το δέντρο, με αποτέλεσμα η πολύπλευρη φύση μας να υποδουλώνεται. Αυτό ακριβώς πραγματοποιείται, όταν μέσα στο εγκεφαλικό κύκλωμα επαναλαμβάνονται σκέψεις, κατά τη θέλησή μας. 

Ας έρθουμε στο προκείμενο, ένα μεγάλο μέρος των ιδεών μαραίνεται και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος οι ενοχές, πεπαλαιωμένες εμπειρίες που είναι συνοδευμένες από θλιβερά συναισθήματα. Να τι συμβαίνει σε αυτήν την μονομερή δενδροειδή εικονική αναπαράσταση! Πρωταγωνιστούν παγιδευμένα μονοπάτια που οδηγούν στο κυνήγι της σκιάς του εαυτού μας. Ένα συνονθύλευμα επαρκές – με την κάκιστη έννοια- από βαριές κατηγορίες εναντίον μας , δημιουργώντας έτσι μια ψυχωτική κατάσταση λαβύρινθου. Ναι! Μέσα σε αυτόν τον συρφετό σεναρίων που δημιουργούμε, ένας τρόπος απαλλαγής είναι να στρέψουμε τη συνείδηση μας σε πολύπλευρες ερμηνείες -στα υπόλοιπα δέντρα εν προκειμένω– για την καλή ισοζυγισμένη ερμηνεία που πρόκειται να δώσουμε στα προβλήματά μας. 

Ας μιλήσουμε ευθέως, οι εποχές μας κυριεύονται από προκαταλήψεις και φοβίες (και πραγματικές) παντός είδους, αλλά αυτό που χρόνια με εξίταρε είναι η δυνατότητα υπερπήδησης των εμποδίων. Φαντάζομαι στα αυτιά σας αντηχεί το θαρραλέο ύφος μου και το ρητό που επακολουθεί από πλευράς σας είναι :''μα λίγο καλό για να 'ναι αληθινό''. Ειδικά εδώ εδρεύω την άκρα μου αντίρρηση, αφού κάθε μου αρχή έχει γίνει βίωμα, δε μπορώ παρά να είμαι κάθετη. Αναρωτηθήκατε ποτέ, πώς άνθρωποι με σοβαρά φορτία στη ζωή τους, επιβίωσαν σε μια κοινωνία, η οποία δε καταλαγιάζεται ποτέ από τις παγιωμένες μισαλλόδοξες συμπεριφορές. Εκ των υστέρων αγανακτούμε και μερικώς σκεφτόμαστε πως είναι άδικο να αντιμετωπίζεται κανείς σαν λύμα. Ευτυχώς -για μένα άρα και για εσάς- υπάρχουν ομάδες ανθρώπων που με μεγάλη διαφάνεια έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον στην ανθρωπιστική πλευρά. 

Αν τα δέντρα άγγιζαν το είναι μας με καρπούς πνευματικής καθοδήγησης, θα σημαδεύαμε την πορεία μας με ανοιχτούς και διαλλακτικούς ορίζοντες επικοινωνίας. Ο άνθρωπος που ακολουθεί τη σκιά του επικεντρώνεται στο εγώ του, ενώ είναι κοινωνικά φτιαγμένος για να συναλλάσσεται και να αγαπά. Αγαπά; (Βαρύνουσας σημασίας λέξη ξεστόμισες, μα είναι δυνατόν;!) Γιατί όχι;
Σας εξωθώ σε τέτοιες στερεοτυπικές αντιδράσεις με την ελπίδα να  διακρίνετε την παγίδα του μυαλού σας! Βασικό συστατικό-κίνητρο της επικοινωνίας είναι η αγάπη πέρα από το σύνηθες συμφεροντολογικό εγκωμιαστικό λόγο που περιμένουμε από τον συνομιλητή-όλοι μας!

Επιστροφή στο θέμα μας...

Γιατί να αντιδράσει κανείς σε λέξεις που αποτελούν κοινή παραδοχή για τη σύναψη σχέσεων; Ναι, θα μου πείτε αντιφάσκω, καθότι σε άλλη μπλογκερική μου εκπομπή σημείωσα, ότι ο καθείς χρειάζεται να άρει τις κλισέ φράσεις μαζί όμως και την μονοτονία. Είναι απλό! Πρεσβεύω στην παρατήρηση πολλών δέντρων χωρίς να μπερδεύεται κανείς σε κακοτοπιές μονόδρομων, που θα σου προσφέρει η αυταπάτη του ενός δέντρου. Κι όμως συμβαίνει, όταν στο δάσος συγκεντρώνεις τα δέντρα χωρίς να σέβεσαι την αυτούσια λειτουργία, που έχει το καθένα. Κάθε στόχος εκπληρώνεται, επικεντρώνοντας την προσοχή στο απασχολούμενο θέμα και τα υπόλοιπα δέντρα συντελούν στην εξομάλυνση της ισορροπημένης διάθεσης!

Η ταπεινή μου άποψη θα ήθελα να προσανατολιστεί στην πολύτιμη προσπάθεια να εξετάζουμε τι μας μπερδεύει, ποιες συνιστώσες μας επηρεάζουν, πού έγκειται η αιτία πόνου ή ανησυχίας για το μέλλον. Είναι ματαιόδοξες σκέψεις; Αν ναι, με τη λιγοστή κρίση μου, ας σκεφτούμε την ολότητά μας. Το καλύτερο σχέδιο, θαρρώ, πως είναι να ανιχνεύσουμε τα προσωπικά μας χαρακτηριστικά, όπως ένας φιλομαθής προσκομίζει πτυχία για να γνωρίζει -αδιαλλείπτως- πλευρές του εαυτού του και έναν ατόφιο κόσμο από την σαθρή πραγματικότητα. Παράλληλα, διανοίγονται νέες γνωριμίες, το άτομο διασφαλίζει το αίσθημα του ανήκειν και μοιράζεται περίσσια το ζωτικό ταξίδι εμπειριών του.

Αν πάλι είναι σκέψεις που δικαίως έχουν δικαιολογημένη υπόσταση, μην υποτιμάμε τόσο την εθελοντική βοήθεια που προσφέρουν εκατομμύρια άνθρωποι. Δε κοστίζει τίποτα αν κοιτάξουμε πέρα από το καθυποβαλλόμενο ''προφανές'' της κοινωνίας που έχει οδηγήσει ορδές ανθρώπων να μεμψιμοιρούν και ου γένοιτο να μετατρέπονται σε πλανεμένους αυτόχειρες.

Καλώς ή κακώς η παραίτηση δεν είναι λύση, αλλά ο αγώνας ,όσο σκληρός και γλυκύς, παράγει εκπλήξεις και τα θέλω σου ,σταδιακά, αυξάνονται, δίχως να κοιτάς το δέντρο της κατάληξης αλλά το δάσος της πολυποίκιλης διαδρομής.